Życie moje

Cały mój świat

Jest jak tafla ze szkła

Która ciepło i chłód

Rozdziela na dwoje

Sobie nie wierzę

Nazbyt dobrze się znm

I ten cały mój świat

Wciąż więziony za szkłem

Przewrócony od lat

Podobno go płaczem witałem

Przetańczyłem prześmiałem

Swój wiosenny czas

Chciałbym krzyczeć lecz

Od czerni już biel

Nie oddziela się też

Sumienia niewolą splątane

Już nikt mi nie wierzy

Bo za taflą ze szkła

Nazbyt wiele wciąż tkwi

Chłodu zwątpienia

Chorych myśli i zła

Świat więziony za szkłem

Życie które przegrałem