Twoje wiersze nie leżą na sercu jak kamień, ale są jak kamyczek na szczęście :)

Melancholijnie i pięknie.

Bardzo piękny obrazek.

Czy mógłbym prosić o dźwiękową wersję, może wówczas przekonam się do bieli :)

pięknie a druga strofa świetna :)

dziękuję :)

Ten tytułowy kamień, co nas latami tak strasznie uwiera - czyś się go pozbył, czy nie - musi już pozostać tam, gdzie był (tutaj w wierszu w metaforycznym bucie, towarzysząc lirycznemu "ja" wszędzie - i po grób-mogiłę).

Ten kamień także - to rodzaj niewidocznej pod rękawem blizny po samookaleczeniach, to pęknięcie na szkle twojego serca, zaklejone bezbarwną taśmą samoprzylepną (w przenośni buta wcale tego nie widać), ale sam dobrze wiesz, gdzie co cię ssie, boli i dotkliwie rani