siedzimy po przeciwnych stronach stołu

wpatrzeni w siebie jak w zwierciadła

najprawdziwsze

bez kłamstwa i zbytniej euforii

doświadczeni codziennością

splatamy nasze dłonie

chowamy w nich smutki

radości dzielimy na pół

patrząc w oczy zgadujemy pragnienia

a potem nasyceni

odpływamy w swoje intymności

stęsknieni znów wracamy

do siebie