Rzuć gołębiom okruchy — a sercu wspomnienie 

Patrz: jak skwapliwie dziobią — a serce się krztusi 

że się wspomnieniem zadowolić musi

rzuć chmurom garstkę wiatru — a sercu nadzieję 

patrz: jak pewnie żeglują — a serce już nie chce 

ster się zamyślił, w kompasie stygną wiersze

a może jest gdzieś mądry nietutejszy los?

może trzeba być dzieckiem – wtedy dobry Bóg 

poukłada zabawki – skrzyczy utuli