z ruchem wskazówek nieuniknionych

wschodów słońca od lat

siada na werandzie

przekształca tarcze - w wiarę

jakby w zaprzyszłą emeryture

II

w jego spojrzeniu wciąż rozkwita

stuletnie drzewo

które rośnie tutaj zanim nadano mu imię

przez liście przebijają się jak lazur wspomnienia

na myśl o przeszłości

przyszłość składa je jak domino