Patrzę, tylko trochę za daleko

Nie mam wystarczającej ilości światła

Pozbawiony zwykłej miłości

choruję na zbyt duże myślowe przeskoki

na te nie najzgrabniejsze

chociaż czytelne w nich wszystkie sensy

Z natury nie mieszam

zatem choruję także na niesmak

Sflaczał balon miłości

zwłaszcza we fragmentach z wydychanym chmielem –

więc teraz tylko podróż do złudzeń

Pozbawiony miłości

jak szansy na osobisty człowieczy samogwałt

wiem

już dawno robią mi się wrzody na sercu

Jestem pozbawiony –

zatem przytul mnie mocno do osuszonej pomadki

do zmarszczki otępiałej od uśmiechu

przytul jak chłopca wygiętego w mężczyznę

Niczym wprawny krawiec

atrament kroi dla mnie nieczuły garnitur

z promocji tego co można jeszcze od ciebie usłyszeć

Guziki wyją poparzone zaklęciami

Gruntownie podszyty niewidzeniem

rzucam się na jeszcze nie przetarte wiatry

Do ciebie jeszcze daleko –

a ja już znaczę powrót

jego błysk upchnięty po kieszeniach

dławi tak gardło jak i światło