Smak bata

Stłumiwszy w sobie, co smak przyniósł skórze,

co powiedział samotnikowi samotnik o losie,

los przeklina stłumiony ból, w pół słowa,

skóra syczy wytrwale, jak na mrozie.

A Ty skwiercz ustami o swej samotności,

jak się skwierczy o tym, o czym zapomniałem

i smakuj dalej bat, stłum go i nie pytaj więcej

czy rana zarosła już czy się jątrzy.

Stłumiwszy w sobie, co skórze bat naznaczył,

głęboko w ustach poczuj chwilę mrozu

i zapomnij o wszystkim, tak, jak zapomina

rana, kiedy jest już tylko starą blizną.