BLACK OUT

Myślę więc jestem – łatwo jest powiedzieć

Lecz kiedy umysł wiadomości trwoni

Można się sprężać, godzinami siedzieć

Głowa, jak bemben pusta, głucho dzwoni

Zanik totalny, zwoje skamieniałe

Jak groch o ścianę, absolutna próżnia

Nie ma obrazu, naraz wszystko białe

Od pantofelka nic nas nie odróżnia

Ty przed publiką, lub na egzaminie

Milczysz, a przecież chciałbyś przerwać ciszę

Czujesz, jak gdybyś siedział w niemym kinie

Gdzie ktoś przypadkiem pozamieniał klisze

I to co było zawsze oczywiste

Zwykła rutyna, nawet nie powinność

Staje się nagle niedorzeczne, szkliste

Zmienia się w mękę, niemożliwą czynność