Tak dawno umarłam

pięć lat temu może dziesięć

ale czy na pewno nie wczoraj

kiedy kwiaty zdawały uśmiechać się jeszcze

a słońce rozlewało się we mnie

kim jestem

zgubionym szelestem radosnych oczu

czy ciepłym policzkiem który już dogasł

twą dłonią bo ty tak nikomu

jak mi umiałeś dotrzymać towarzystwa

bezpieczniej

w mym bunkrze ukrywanych uczuć

zamkniętymi na trzy rygle drzwiami

i nawet nie muszę odchodzić tak naprawdę

wszak nie stwarzam mieć od czego

więc pytam cię Boże

za co mogę siebie samą pokochać