Bardzo dobry wiersz. Poprawnie zbudowany i przemawiający do wyobraxni czytelnika. Tylko te "spasione chmury" bzmią trochę niepoetycko.

Nie obawiaj się rymów, drogi jarosławie, to naprawde nic nie boli :)

cytuję:

" Oto jest fiolet - drzewa cień idący żwirem,
fiolet łączący miłość czerwieni z szafirem.
Tam brzóz różowa kora i zieleń wesoła,
a w jej ruchliwej sukni nieb błękitne koła.
A we mnie biało, biało, cicho, jednostajnie -
bo noszę w sobie wszystkich barw skupioną tajnię.

O jakże się w białości mojej bieli męczę -
chcę barwą być - a któż mnie rozbije na tęczę? "


Nie daj się zwariować awangardzie, poddaj się poetyckiej barwie - masz talent! I trochę więcej optrymizmu.

To moje bardzo, bardzo subiektywne odczucie. Odczucie staroświeckiego pisarczyka, który nigdy nie zrezygnuje z RYMU!

Serdeczności
Martin