Zastawa pod zastaw 2

Piszę – nie piszę,

ty nigdy nie jesteś przy mnie, zwielokrotniona.

Następny dzień jest lepki.

Opowiada o krainach fajerwerków,

gdzie powietrze ciężkie i skomplikowane

niczym labirynt dla polnej myszy

oraz o tym, że nigdy mnie tam nie zabierze.

Piszę – jeszcze piszę,

ty nie wyrywaj mi pomysłów.

Żyję jak potrafię, niepewny

palącej granicy życia i śmierci.

Oddaję ci się cały, codziennie, niczym

otwarty właśnie list od lowelasa,

przysypany bielą naskórków, wytyczony trasą

przez wypadające zbyt często zęby i włosy.

Piszę jednak –

rozpoznaję w tym czas i to coś,

co inni nazywają przemijaniem, choć świty i zachody

to tylko małe ziarna, z których nigdy nie wyrosną

zdarzenia.

( Tak realny koszmar nie śni się codziennie ).

Nie ma co opisać –

zwielokrotnione echo.

Trzeba znieść z piętra do piwnicy, z zapytaniem

gdzie postawić, by nie zawadzała,

kolejną modlitwę o tło.

Wszak, już jakiś czas temu,

dziwak się wyprowadził.