DZIECI

wybacz Ojcze moją niepokorną śmiałość

lecz się serce zbyt wrażliwe z żalu ściska

jakże łatwo nam przychodzi zjadać życie

tak radosne na wybiegach i pastwiskach

cwane zmysły delikatność rozpoznają

więc się skrapla podniebienie - o poeci!

kęs za kęsem kruche ciała w nas znikają

strach pomyśleć że to przecież jeszcze dzieci

kielich wina niepotrzebny do spłukania

zależności o sumieniu już nie wspomnę

dłonie pachną suwerenną sterylnością

któż przy stole chce rozmieniać się na drobne

więc szukamy tanich ofiar po discountach

nie dla Szkotów współczesności ekologia

cóż obchodzi nas jak żyją tylko rzeczy

rozgrzeszenie dla pokoleń ma biologia

mimo wszystko bark mi tlenu więc wysiadam

niech się nieco lżejsza fura dalej toczy

nie żołądek pisał będzie mi jadłospis

nie żołądek musi patrzeć w smutne oczy

przedszkolaków w ciasnych kojcach w ciemnych boksach

co im zieleń odebrano pod nóżkami

wybacz Ojcze że skorzystam z wolnej woli

nie mam siły na ZALEŻNOŚĆ która RANI!!!