Pojedynek zaułków

Okruchy

tylko okruchy

żywe srebro i przerażająca wręcz naiwność –

( pójdę jej teraz otworzyć )

Strzępy

zasłuchane w siebie litanie

rodzenie się i umieranie

powroty do popękanych snów

i dobre uczynki spisane krwią

Uformuję je wszystkie między karą i nagrodami

popełnię sny raz jeszcze

zasklepię trudny obraz

nadmę zewnętrze, omamię do końca

zakołyszę niczym lawa, poszukam martwych przyczyn

polegając jedynie na głodzie i chłodzie

Tuż za sadystyczną orientacją monarchy

uparty tron

chyli się ku majestatowi złocistej kropli żywicy

A na otrzeźwienie

prosto w pysk

opitej do nieprzytomności ulicy.