Siedzę pod gwiazdami

            jak pod drzewem schronienia,

            puszczam smutki na liściach

            w dół rzeki zapomnienia.

             Kłaniam się trzem czasom,

             kłaniam się wszystkim kierunkom,

             aż poczuję błogość tu i teraz.

             Delikatnie jestem,

             łagodnie oddycham.

             Patrzę bez gniewu,

             rozplatając wątki mego życia.