jestes?
Wiosno moja... Miro?
swietnnie.

ps.
a na te dyrdymały, nie zwracaj uwagi.

Czytam ten wiersz z lekkością i zachwytem nad ulotnością tego co zmienne.

Są dwie bohaterki tego wiersza: liryczna "ja", którą z zimowego uśpienia zbudził, jak się wydaje, tytułowy, zdeptany śniegiem krokus

rozszalał się błękit w mojej głowie

/i 2 wersy dalej/

oślepiona słońcem bez żalu gubię zimowe szaty

Ta druga - liryczna "ona" - to wczesna, skazana na nawroty mrozu i zawieje śnieżne wiosna. Personifikacją obu tych "kobiet" jest mały niepozorny dzielny kwiateczek - szafran wiosenny (krokus)