Poleciała łza na biały marmurowy blat

Zapach kawy nie uwodzi jak dawniej

Nie rozprasza smutków promień słońca

A gdy w lustro patrzę widzę cień

Uleciał gdzieś wrodzony blask

Myśli przelewam na papier

Esencję minionych lat

Nauczyłam się że miłość bywa gorzka

Marzenia przynoszą nieprzerwany głód

A człowiek zniesie WSZYSTKO