(...) Jestem jak wilk na rencie miłosiernej.

To ze mną szczaw ostatni ssają krówki boże.

Ale zapadam już z wolna w muły czarnej rzeki

i czeka mnie daremne wielkanocne morze(...)

( Jan Bolesław Ożóg „Język Barbarzyński” 1976 )

niedoszły ksiądz

atleta dźwigający czeremchę i podbiał

w cieniu przydrożnej kapliczki rozmodlony

śpiewnymi biodrami dziewanny

szelestem chrabąszcza

łopuchem wiatru

wraz z łubinami i malwami kłania się wyschłym wymionom matki

łany żyta puste oczy ojca

gdyby nad kartofliskiem perun czoło zmarszczył

nie musiałby łez ronić