Ponad niebem zachodu

Porcelanowa pracowitość;

gniewni robotnicy zasiedlili niebo –

nie, po prostu przyszła ich pora.

Tekturowe ich głosy, odbiorców życzeń i zażaleń,

rozkazują, próbują, gromadzą swe hordy

tuż pod skałami, oczekują lawin,

zaczepiają śmiałków, godząc w dobre imię smoków - -

stoją cicho i potakują każdej zarozumiałości.

Samotności niczym porcelany - pierwsza uderza o drzwi dzieci,

zaniedbuje samą siebie, nie dba o reputację,

powraca w świat dawno martwych opon, zardzewiałych pasów ruchu,

otworów judaszy w zawoalowanych okiennicach;

porcelana tortur,

podobna rozbijanej skarbonce;

(a porcelanowe świnie najbardziej pragną spójności z monetą).

Porcelanowe stłuczenia,

Nazbyt szybkie oczekiwanie dla tych, co chcą jeszcze

skakać do oczu papierowym sercom –

(wertowanie ramion urzędników, trwanie w konserwatyzmie,

zwierciadła ikon, purpurowe hasła bez uniesień).

Zarozumiałym, wyczekującym pod skałami,

wywróconym na druga stronę, wytartym do sucha,

wyobcowanym nad niebem zachodu,

wstaje kolejny, bledszy świt.

Porcelana nie krąży po pokojach –

nie zwiastuje wielkich uniesień,

tłucze się tylko szaleniec.