Niebo bez jerzyków? Przecież muszą w nim być! Wraz ze świętym Franciszkiem z Asyżu, bratem serafickim! :)

Egipska latarnia w Faros - patrz nagłówek poetyckiego cyklu - to jeden z 7 cudów starożytnego świata oraz /jednocześnie/ dla lirycznego "ja" (i polskiego Czytelnika) odpowiednik Aspinwall, rodzaj Sienkiewiczowskiego modelu banicji, wyrok skazujący na dozgonną samotność.

Co widzi latarnik z majestatu swego "wygnania" na Faros? Afrykę? (patrz tytuł). Niekoniecznie. W polu jego widzenia są powracające /z Polski/ jerzyki - ptaki utraconego dzieciństwa

ach, nie opiszę wam
jak tęsknię
nie mogę wam obciążać skrzydeł

(vide przedostatnia strofa)

Ta właśnie apostrofa, skierowana w stronę powracających na zimę w Afryce ptaków, jest /dwutorowo/ także zwrotem do Czytelnika,

bo w naszej chrześcijańskiej kulturze człowiek nie może okazywać swej słabości, ma być herosem, nie uskarżać się, naśladować Chrystusa;

nie opowiada się ludziom o tym, jak życie potrafi w swojej nieubłaganej makutrze ucierać człowieka na proch!

ach, nie opiszę wam
jak tęsknię

Przewrotnie, mocą swego talentu, JUŻ TO ZROBIŁEM!

Jerzyki są wielkości jaskółki, od których różnią się tym, że nie potrafią startować z powierzchni zero; muszą być gdzieś wysoko, by móc skutecznie wzlecieć. Ich podróże do ich zimowisk i miejsca gniazdowania /wte i z powrotem/ to tysiące kilometrów nad Europą i Morzem Śródziemnym i piaskami Sahary.

Istna makutra, co je dosłownie ściera na proch i pył