Myślę, że najlepszym komentarzem, dokładnie charakteryzującym tę "smutną panią" i chwalipiętę, będzie "Samochwała" J. Brzechwy:

"Samochwała w kącie stała
I wciąż tak opowiadała:

"Zdolna jestem niesłychanie,
Najpiękniejsze mam ubranie,
Moja buzia tryska zdrowiem,
Jak coś powiem, to już powiem,
Jak odpowiem, to roztropnie,
W szkole mam najlepsze stopnie,
Śpiewam lepiej niż w operze,
Świetnie jeżdżę na rowerze,
Znakomicie muchy łapię,
Wiem, gdzie Wisła jest na mapie,
Jestem mądra, jestem zgrabna,
Wiotka, słodka i powabna,
A w dodatku, daję słowo,
Mam rodzinę wyjątkową:
Tato mój do pieca sięga,
Moja mama - taka tęga
Moja siostra - taka mała,
A ja jestem - samochwała!"


Pozdrawiam z uśmiechem :)

Jakże jest na czasie ta Twoja perełka! :)))

Faktycznie, limeryk sprzed dwóch lat stał się znów aktualny. Nie znałem go.
Nic nie stracił ze swego powabu, w przeciwieństwie do "podmiotu lirycznego". Jak to historia się powtarza ;)

I ja to przegapiłam!