Na pewno nie jest to proza poetycka, gdyż przeczy temu nie tylko treść, ale również narracja oraz sposób zapisu. Tyle w sprawie wartości literackich. Przejdę do poprawności językowej, Dziesięć, a praktycznie dziewięć wersów nie jest w stanie pomieścić popełnionych błędów. Wymienię więc te błędy. Rozpocznę od ortograficznych. "Niezapominając" piszemy rozdzielnie. Teraz zacytuję zdanie: "Decyzje podjęte - przeszłość jest, nie wymarzę jej". Tutaj przecież nie chodzi o marzenia, ale o wymazanie, więc należało napisać "nie wymażę".
Nie rozumiem, co znaczy zapis "bądźmy sini". Czy chodzi o to, żebyśmy byli sini, czy tez mamy być silni.
Brakuje przecinków przed: co było, żeby, czy osobno, jak żyłam, nie goniąc (5). Zbędne przecinki przed: przed siebie, zabrała, warto.
Podobne błędy poprzednio już wskazywałem. Ich dalsze popełnianie świadczy, że wskazywanie błędów nie ma sensu, gdyż autorka wie swoje, czyli popełniała, popełnia i będzie popełniać błędy. Dlatego oceny nie mogą być inne, jak wpisałem

Pauliinko, moim zdaniem jest to tekst z pamiętnika. A pamiętniki pisze się bardziej dla siebie. Bardzo rzadko są naprawdę interesujące, bo łączy je jedno: nasze codzienne życie. Codzienność nie jest interesująca. Czytamy pamiętniki znanych ludzi nie dlatego, że piszą o swoim codziennym życiu, ale raczej po to, aby dowiedzieć się o innych, ciekawych wydarzeniach. Szukamy w nich czegoś oryginalnego. A jeśli są to myśli podobne do naszych, to zapakowane w taki sposób, że wyglądają świątecznie. I to nas wtedy cieszy, jakbyśmy dostali świąteczny prezent.