w szkieletkowie kości zdobią

więc truptuptuś chociaż skonał

to pozostał jednak sobą

wybrał się do szkieletkowa

właśnie zaczął dreptać skrzypieć

i radością wielce pęcznieć

nawet wierzy sobie skrycie

ktoś opowie o tym pięknie

*

idzie żwawo cham go stuknął

zdenerwował dureń całkiem

nicpoń płacze zdrowym smutno

wsadził piszczel w oczną gałkę

po wyjęciu kroczy dalej

choć już słońce zachodzące

znowu włożył choć niedbale

ktoś chciał zrobić z niego mączkę

lecz nie zdołał zrobić żadnej

więc truptuptuś sobie życzy

gdy mnie znowu ktoś napadnie

to utopię go w miednicy

czyżby prorok z niego jakiś

ktoś złakomił się na czaszkę

a on jego myk za kłaki

i utopił gdzie? no właśnie

drepci dalej znów pod słońcem

ktoś ma chęci na żeberka

z oczodołu spojrzał mrocznie

wnet z chęciami razem spieprza

trzmiel mu nagle w czaszkę wleciał

taki gałgan figlarz chętny

zezwłok wrzasnął co za heca

marsz żałobny ślicznie brzęczy

ktoś go puka kiedyś z tyłu

zaraz skórę hardo złoję

chciał lump zagrać dylu dylu

a nie jestem ksylofonem

wtem raptownie w klatce pustej

zakwitnęła prawie wiosna

brakiem uszów słyszy cudne

schudłeś sąsiad… lecz rozpoznał

szkieletkowo blisko czeka

aż w uśmiechu skrzypi szczęka

lecz go nagle tir rozjechał

więc podróży swej zaprzestał

*

nie narzeka nawet w sumie

choć odczuwa on niedosyt

leży sobie w pięknej urnie

ozdobione chociaż prochy