Elegijny na cześć Przemijania (do którego można było przywyknąć przecie, zwłaszcza stopniowo - patrz oba tytuły), od pierwszej po ostatnią literę utrzymany w wyrównanym, zawsze stonowanym nastroju dytyramb - z podszewką wiecznej niezgody i buntu "w podskórnym życia spodzie".

Kruchy balans między zwerbalizowanym - do tej zagarniającej wszystko sieci zmarszczek -
"przywyknięciem" a wyraźnie we wszelkich podtekstach odczuwalnym wobec niego sprzeciwem - to mistrzowska gra poetyckim Słowem.

Stopniowo zatem zbliżamy się do...

Finalna strofa - z pukającym się w czoło życiem i wspomnieniami, które nie pozwalają zamknąć na wieki oczu - to ten wyraz gromko wyartykułowanego, tak bardzo ludzkiego buntu.

Bierzemy swój i współplemieńców krzyż Losu na własne plecy garbate i ten balast dźwigamy tylko w postawie na stojąco. Kto upadł, tego my - siostry & bracia na pewno w potrzebie wesprzemy i z kolan podniesiemy. Tym - i aż/tylko tym - jest solidarność