Ubytek

Mam do siebie żal.

Marnuję dzień, bezpowrotnie.

Kiedy kończą się papierosy

niepokój otwiera sobie żyły,

choć (doprawdy) nie ma się czego wstydzić

kiedy łyka resztki dymu,

który tak kusi.

Mam żal, że zupełnie realnieję

w pełnym świetle dnia kolejnego,

że światło w całopaleniu

(jakby w ogóle nie miało sumienia)

i wątpliwa odwaga,

by ogłosić płucom wyrok

nieoperacyjnego nowotworu.

I (choć to dla innych bez żadnego znaczenia)

mam do siebie żal,

że mnie codziennie ubywa

nawet dla skamlącej po kątach

śmierci

Popielniczka pełna frazesów

a i tak się dopala

tylko jeden ubytek na prawie pełnej liście.