pod zamkniętymi powiekami

odnalazłam azyl

ocalałe źródło czystych myśli

pragnę

zapomnieć - to takie ludzkie

znowu uciekam

niegościnny świt karmi gorzkim chlebem

rozprasza sen

nie wiedziałam że czas tak boli

pożera łapczywie

czepia się ośmioma odnóżami

jak pająk

rzucam się głową w dół

zdecydowana

odejść - mimo wszystko