Szybko ustaliliśmy listę czujek. Zabraliśmy się za przygotowanie sprzętu, potrzebnego do podchodów. Miejsce akcji było wszystkim znane – naprzeciw naszych dwóch bloków wojskowych, po drugiej stronie ulicy, był park miejski. Tak oficjalnie był nazywany, ale do parku dużo mu brakowało. Był zwykłym laskiem, dzikim, nieuporządkowanym, bardzo gęsto porośniętym nie tylko drzewami, ale i krzewami. Zarośla latem idealnie nadawały się na ukrycia. W okolicy bramy jednostki nie było inaczej – na wprost, dwadzieścia metrów od niej, poszycie, krzaki i drzewa zapewniały po zmierzchu świetną osłonę. Teren parku sprzyjał realizacji naszego pomysłu, zapewniał w razie potrzeby szybki odskok w dzikie ostępy. A tam, po nocy, szukaj wiatru w polu. Park znaliśmy jak własną kieszeń.

Cały potrzebny sprzęt był już przygotowany. Wystarczyło tylko poczekać, aż porządnie się ściemni. Po zmierzchu skrycie podeszliśmy na skraj parku, naprzeciw bramy koszar. Schowani za drzewami, przerzuciliśmy przez ich gałęzie sznurki z przymocowanymi kamieniami. Każdy z nas wybrał inny konar i drzewo, aby wzajemnie sobie nie przeszkadzać. Dokładnie pod zwisającymi kamieniami wcisnęliśmy w ziemię naboje, czubkami w dół. Gotowe. Teraz wystarczyło podciągnąć sznurek na metr-dwa w górę, poczekać aż kamień przestanie się bujać i puścić sznurek. Kamyk spadał i wystarczyło mieć tylko trochę cierpliwości. Jeżeli nie za pierwszym, to za drugim czy kolejnym razem kamyk trafiał prosto w spłonkę naboju i następował głośny wystrzał. W nocy huk rozchodził się daleko, nie był do odróżnienia od wystrzału z lufy normalnego karabinka. Nie było takiego śpiocha który by się nie obudził. A my, wzorem starszych kolegów, mieliśmy przecież rozpocząć zbiorową palbę pod nosem czuwającej warty żołnierskiej, strzegącej wejścia do koszar...

Tomek, w nagrodę za pomysł dowodzący operacją, miał prawo pierwszego strzału. Puścił sznurek. Nic. Zarzucił sznurek na gałąź, podciągnął i ponownie go puścił. Znowu bez oczekiwanego efektu.

– Ee, pewnie nabój mi zawilgotniał – próbował się po cichu tłumaczyć, zniechęcony niepowodzeniem. – Wezmę inny i podłożę.

– Pokaż. Przecież jest suchy i ziemia też. Po prostu nie trafiasz. Taki z ciebie zezowaty strzelec – Maciek nie zmarnował okazji do odgryzienia się za poprzednie kpiny Tomka.

– Chcesz fangę?! Ja zezowaty?! To ty...

– Chłopaki, cichajcie. Jeszcze nas usłyszą i nici z podchodów – szybko się wtrąciłem, z niepokojem patrząc na bramę jednostki. – Lekko dmucha, to i kamień się buja, trudno aby od razu trafił.

– To teraz ja spróbuję – Maciek nie czekał, aż ktoś inny go wyprzedzi.

– Zaraz, miałeś być z Jędrkiem na czujce. Idźcie na boki – dopiero teraz Tomek przypomniał sobie o obowiązkach dowódcy i wykorzystał funkcję. – Dzisiaj ja dowodzę, więc masz mnie słuchać!

– A wała! Ja też chcę strzelać!

– Kurde, co z wami?! – znowu musiałem ich uspokajać. – Ustaliliśmy, że dzisiaj Tomek jest dowódcą, to i tak jest. Ale zróbmy inaczej. Niech każdy chwyci swój sznurek i razem puścimy. Wtedy ktoś może trafi. Niech Maciek i Jędrek też. Na czujkę mogą pójść po pierwszym alarmie, kiedy wartownicy będą już uprzedzeni. Wtedy będzie potrzebna.

– No dobra, niech tak będzie. To stajemy wszyscy przy swoich sznurkach i na moją komendę puścicie je – Tomek odzyskał rezon. – Jeżeli po wystrzale warta wybiegnie, to uciekamy w lewo, w stronę lotniska. Zbieramy się przy tym małym bunkrze, naprzeciw strzelnicy. To co? Uwaga, liczę do trzech. Raz, dwa, trzy...

Na komendę puściliśmy sznurki. Szczęście nam dopisało, jeden kamyk trafił w spłonkę. Głośny wystrzał rozdarł ciszę panującą w okolicy. Sukces, trafiony! Z niecierpliwością wpatrywaliśmy się w bramę koszar. Wybiegną wartownicy czy nie?

Zawiedliśmy się srodze. Widzieliśmy wyraźnie w oświetlonej dyżurce podoficera pełniącego służbę. Nie wybiegł, nie wysłał żołnierzy z odpoczywającej warty. Nic, żadnej reakcji z jego strony. To po to własne naboje poświęcamy, tyle przygotowań i wszystko na próżno?! Ale nie z nami te numery. Mieliśmy jeszcze czas i zapas nabojów.