Chodzi drwal po lesie,

Bolą ręce drwala,

Złą wiadomość niesie,

Nie staje mu pała.

Wali drwal, wciąż gruchę,

Gruszki z drzew aż lecą,

Nasłuchuje uchem,

Zerżnąłby, co nieco.

Słyszy, idzie dziki,

Dziki zwierz, ot dzik,

Idzie sam, nie z nikim,

W sam raz, tak na styk.

Wziął go drwal w obroty,

Szybko, lecz ostrożnie,

Gdy już było po tym,

Dzik skończył na rożnie.

Jaki tego morał?

Jaka tego puenta?

Wyobraźnia chora,

W głowie abstynenta!