Cudny obraz (wiersz, nie zdjęcie, bo jak już pisałam, czuję, że mi się fotki za bardzo narzucają).
"A piasek był biały jak skóra nieposkromiony w dotyku" - przepięknie, erotycznie.
Chyba już się trochę przyzwyczaiłam do tego nagromadzenia porozrzucanych szczegółów w twoich wierszach.
Piękny wiersz, micku.

Ta Poezja nie wymaga żadnych komentarzy ni dodatkowej scenografii czy aranżacji, fakt.

a piasek był biały jak skóra
nieposkromiony w dotyku

zebrane gwiazdy w koszyku malin
w pamiętniku całe strony
wydarte słońcu

(patrz kolejne wersy - cytuję z pamięci)

Taaaak... Życie jest dobre. Bardzo dobre.

Dla tych, co potrafią je cenić, zwłaszcza

W kontrapunkcie do pochwalnego obrazka dobrego życia stoi tytuł, który jest jego ironicznym autokomentarzem.

Na załączonym foto ten dysonans w sumie szaroburej, poukładanej postaciowości i gorejącej pod nim bezpostaciowości jest wprost hipnotyzujący.

Ergo: tytułowa bezpostaciowość - to wewnętrzny, podskórny chaos wszystkiego i... niczego