niech będzie pochwalony smutek

co jak pająk rozwiesza myśli

drzewa jak wyrzut pośród pustkowia

brudzą żywicą dłonie

żal zaprzedał się nocy

przemalował ściany węglem z kominka

snom jak znieczulenie co niby coś znaczą

jak strach zawsze samotny

wszystkim ranom na ciele i duszy

ledwie zabliźnione słońcem

rzeczom tylko widzialnym

niemocy  co usiądzie na krześle

jak czas zimą dłuższy

owoc co dojrzewa w mroku

bez smaku i barwy