zjawia się zwykle głęboką nocą

nie budząc wiatru gdy śpi w kominie

ptaków co skrzydła w modlitwie wznoszą

by nie nastały mrozy olbrzymie

pierwsze nieśmiałe płatki upuszcza

niknące szybko w rozmytej ziemi

na szybach toną w wilgoci strużkach

nazbyt są słabe by świat rozbielić

bliżej świtania chłód się nasila

ścinając trawy i srebrząc drzewa

w cyklu natury zaledwie chwila

niczym kobieta kaprysy miewa

cały czas pada lecz ciężkie chmury

pełne po brzegi nad lasem wiszą

gdy głowę sennie w poduszkę tulisz

śnieżycą pękną z poranną ciszą