Polarne powietrze niczym szal okręciło się na karku.

Przygarbiony z ciepłymi wargami  wypuszczam obłoki,

które przez chwilę otulają  księżyc ,

lecą dalej na zachód i rozrywają je gwiazdy.

Wilgoć przeżuwam w ustach,

każdy głębszy wdech łamie pęcherzyki w płucach.

Późna jesień, podobno piękna i kolorowa?

Rozbijam na moment  gwieździste lustro

czując w butach niemiłosierny chłód,

ciemno jak w dupie i ten kot,

który skrada się za mną

od kilkuset metrów,

niepostrzeżenie lecz czuję jego ciepło.