Snuję się zatroskana i chora,

blady księżyc, powiernik sobaczy,

trupim światłem mi przylgnął do czoła.

Patrzy zimno na ludzki teatrzyk.

Z cienia martwe cienie wywleka

strasznych pytań bez odpowiedzi.

Trupi księżyc- powiernik człowieka,

głuchy słuchacz niemych spowiedzi.

Czemu w czarnym kącie kosmosu

wciąż błądzimy bezsenną nocą,

Ty, widz ślepy człowieczych losów,

Ja, co nie wiem kim jestem i po co?

Stój księżycu! Dokąd, ty dokąd!

blednie twarz twoja blada jak kreda,

już świt z ziemi nieba czworokąt

zaokrąglił i sięgnął nieba.

I jasnością cienie rozbielił,

zawieruszył je, zapodział ciebie.

Sam na sam bez cienia

nadziei

bardziej się boję i nie wiem...

Ewa. Janus