WE DWOJE RAŹNIEJ

Pośród nutek zielonych

Z irlandzkiego skarbca

Nad dzbanem pękatym

Smętna dusza ślęczy

Widać dobrze podjadła

Bo zmazana całkiem

Złotym miodkiem i chlebkiem

Mimo wszystko jęczy

Cóż mi po tych słodyczach

Kiedy sama wcinam

Nikt nie siorbie, nie mlaska

Kichnąć nie ma komu

Wieje nudą w pościeli

Łóżko nagle zbyt wielkie

Kołdry nikt nie ściąga

Smutno w pustym domu