Nadmiar niedomiaru nas

rozpycha się łokciami,

kolanami, biodrami;

dusi się w swoim sosie,

dobija z wnętrza czaszki,

tęży do wyskoków

w wolną przestrzeń,

twardo szukając

choć jakiegoś ujścia!

Och! wyrwać się z siebie gorsetu!

pułapki dziedzictwa!

ciasnoty zaścianka!

Nadmiar niedomiaru nas -

ściśnięty, skompresowany,

upakowany do granic -

nie znajduje żadnego umiaru.

8.04.2014