Przejdź do komentarzyNadmiar niedomiaru nas
Tekst 110 z 246 ze zbioru: Z ATLASEM POCZĘTE
Autor
Gatunekfilozofia
Formawiersz biały
Data dodania2017-03-01
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń2717

Nadmiar niedomiaru nas

rozpycha się łokciami,

kolanami, biodrami;

dusi się w swoim sosie,

dobija z wnętrza czaszki,

tęży do wyskoków

w wolną przestrzeń,

twardo szukając

choć jakiegoś ujścia!


Och! wyrwać się z siebie gorsetu!

pułapki dziedzictwa!

ciasnoty zaścianka!


Nadmiar niedomiaru nas -

ściśnięty, skompresowany,

upakowany do granic -

nie znajduje żadnego umiaru.


8.04.2014


  Spis treści zbioru
Komentarze (3)
oceny: poprawność językowa / poziom literacki
avatar
Zachwycają mnie wszystkie mądre wiersze i komentarze.
Można od Pani się dużo nauczyć.
Poprawek nigdy za wiele,gdy ktoś mądrzejszy od Ciebie
avatar
Doskonały wiersz Emilio, masz wyjątkowy dar postrzegania świata i ubierania tego w mądre i piękne słowa. Z podziwem i pozdrowieniem :)
avatar
O tak, podzielam słowa Marty... I też zawsze podziwiam.:)
© 2010-2016 by Creative Media
×