ja Anna,  

gościnna i ciepła dla oczu, 

z czerwcowej miłości 

i popołudniowego upojenia, 

kwitłam poezją na trawiastych klifach, 

za naszym pierwszym, wielkim morzem. 

W nieparzyste nieba 

wkładałam najpiękniejsze słowa  

i wplatałam kasztanowe warkocze 

w podstępne kolory chłodnej jesieni. 

Im bardziej upadasz, tym głębiej idę. 

Odchodzę od cichej ziemi 

perfumą wisterii. 

Liczę łóżka tych którzy przyjdą, 

a mimo to twoja twarz wychodzi  

ze wszystkich płócien 

- jesteś moim własnym więzieniem.