pisanie wierszy przez matkę

trójki dzieci jest jak ubieranie i rozbieranie

jak tycie i chudnięcie

samowystarczalne i skazane na pomocną dłoń

od okna do okna po schodach przez korytarz przez drzwi na werandę i pod plażowy parasol

jej myślenie w kombinacji

wczoraj jutro dzisiaj

wszystkim ratuje życie

rodzinny układ nie przewidywał

matki poetki

jakoś się stała

z niczego

na dodatek nie udaje jej zależy

na kwitnących łąkach van Gogha

marzy o ilustracjach

o muzyce do jej wierszy

klaszcze w dłonie po każdym wersie

wyrytym serdecznym palcem

umoczonym w mleku i w miodzie