Dotknęła nas pogarda

Dotyka stale

Haczykiem w gardle

Wciąga wytrwale

A my siedzimy

Na stołku za małym

Z kolanami pod brodą

W zet złamani

I w nas nasiąkła

Kły zatopiła

Weszła w krwioobieg

I zniewoliła

Drwić nakazała

Wyśmiać znieważyć

Na stołku skuleni

A prawdę deptali

A potem  cisza

Jakby po burzy

Zmieniły  marsze

Zmienili ludzie

Powoli   jednak

Prawda wychodzi

W trumnach pogarda

Aż serce boli