Wzdłuż urwiska

Niemal co dzień,

najzwyczajniej, milczą drzewa,

a to wiatr szumi, jak umie.

Sierpień, dopiero

w połowie, a już rozkwitają

dywany na wrzosowiskach.

Dzikiej róży pękate owoce,

już się robią pomarańczowe.

Morze, fala za falą, teraz leniwie,

wiadomo, że tylko na razie,

się jakby, tylko przelewa. Zanim znowu

nie zwariuje, czy dostanie mocnego kopa.

Słońce, jakby się gniewało.

Za mgiełką, lub gorzej, za grubą

mgłą, lub za chmurami, się chowa.

Ludzie marzną w wodzie i na brzegu

się kryją, za czymkolwiek. A młoda drużyna,

jakby rzuty rugby, piłką ćwiczy.

Potem skoki z urwiska, po pochylni piachu.

Brachu, za surfowanie po zboczach piachu,

grozi surowa kara!

No to nara!