W spomnienie z roku 2013

Asfaltową drogą idziemy w upale,

Mijamy monastyr nowy, prawosławny,

Z lewej, w skale groty mieszkańców dawnych,

Stroma ścieżka prowadzi do Czufut-Kale.

Dziś odbudowane, niegdyś opuszczone,

Tu modlą się czasem znowu Karaimi.

Wśród chat z kamienia stuletnie koleiny

Ponad przepaścią przez wozy wyżłobione.

Z odczuć Mickiewicza niewiele zostało.

Droga jest bezpieczna i z turystów tłumem,

Kioski z pamiątkami rodzaju różnego.

Refleksja 2017

Przyjaznym to miejsce złudnie się zdawało,

Co się stało potem? A któż to zrozumie?

Nie czuć było cienia orła dwugłowego.