Jeden z autorów, a o ile dobrze pamiętam, była to wrzos10, wierszem nawiązującym do twórczości Leopolda Staffa uzmysłowił mi, że w latach młodzieńczych pasjonowałem się twórczością tego filozofującego poety. Wówczas to słowa "Ktoś dziś mnie opuścił w ten chmurny dzień, słotny..." sprawiły, że też poczułem się odrzucony, sponiewierany i cierpiący niczym Werter. Postanowiłem więc napisać coś, co wtedy nazwałem wierszem. Teraz po latach odnalazłem ten tekst, odkurzyłem i w niezmienionej postaci po raz pierwszy ujawniłem. Jestem przygotowany na miażdżącą krytykę.

Uff... nawet nie wiesz jak bardzo mi ulżyło, gdy przeczytałam Twój komentarz, Janko. Powiem tyle - widać w Twojej twórczości rozwój, bo ten wiersz z dawnych lat nie może się równać z innymi Twoimi. Chociaż posiada w sobie coś słodkiego i niewinnego, to jednak muszę postawić tylko 3 za poprawność językową, gdyż używany przez Ciebie język jest (był) infantylny, prosty jak drut i bez polotu. Tematyka również, jednak choć tak prosta to, jak już mówiłam, ma w sobie coś ze słodyczy. Dlatego za poziom literacki 3, a nie 2 :)

"piątkuję" z sentymentu, bo przypominają mi się moje młode lata - pisałam w podobnym stylu... zresztą - to bardzo symptomatyczne - przynajmniej w naszym pokoleniu - właśnie coś takiego w początkach... :):):)

Cóż? Nie jest to poezja, do której mnie przyzwyczaiłeś, Janko. Wolę Twoje nowe wiersze.
Ten wiersz mimo wszystko oceniam wysoko, bo tyle w nim miłości. Wzruszają mnie mężczyźni, którzy nie wstydzą się mówić o swoich uczuciach. A tak na marginesie, ukochanej zazdroszczę.

Kocham ciebie, kocham,
dziewczę moje miłe!
To samo mówiłem
cztery dalej mile.

Czy się rozstaniemy,
może pan Bóg wie.
Jedno tylko pewne:
kocham Ewy dwie.