***

szumią

wtedy słyszę sekrety drzew

które wcale nie gnębią wyrzuty sumienia

mówią

nastawiam uszu na zwierzenia

- on był jej przybranym synem

- ona w czasie wojny zmieniała mieszkania

ciągną opowieść

- wyszli wtedy na ulicę przez ciekawość

Proszę, by nie przestawały

- dziecina, która bawiła się w tym pokoju umarła

płaczą

mówią o wszystkim, co widziały

ignorując moje pytania

obrazy układają się w dziwne pejzaże

mimo drżenia, liście zmieniają kryjówki

i proporcje ukrywanych sekretów

wspomnienia

nie układają się w historię, bo jej nie ma

jesienią próbują określić swoje miejsce

które kiedyś opiszą historycy ( i drzewa )

na podstawie tych opinii można się tylko domyśleć

jak układa się w całość mozaika jakiegoś życia

Elżbieta Walczak - wiersz z tomiku `Krótkie scenariusze o życiu` - premiera wkrótce