Już od dawna nauczono ich,

aby nie nadstawiać karku,

ryzykownym jest przecież ów blircht,

czyniący z życia coś z walki taktu.

A jednak boli nie z pochylenia,

nie z przegięć wszystkich wszelakich,

nie z przeziębienia...

a boli, bo kark jest właśnie taki.

Finezyjność w ostatnią rocznicę zaginięcia,

rozkazała zapuścić włosy,

wpiąć motyle w wykręcone już pukle.

Zanucić coś od serca...

Coś, co cały świat by nucił modrookich,

co nie zakrzyczałyby wróble,

o świcie.

Kaszel ma dosyć takich wydatków,

którre z kr tani uczyniłyby nawet cyborga.

Przewitaminizowanie znów zatęskniło

za najzwyklejszą szklanką mleka...

Bez miodu, nawet...

Kiedyś znów nastanie spokój i szczęście.

Obudzi się  wiosna,

rozanielą ptaki.

Zwłaszcza, że przeminie nasz cierpiący piątek.