Bardzo piękny, górnolotny liryk.

Dysonans poznawczy, w jakim jesteśmy już od pieluch zawieszeni, sprawia, że żadna z prawd nie może wymagać od nas karności

Osadzenie narracji w czasie teraźniejszym (rozmawia, śpiewa, dojrzewa, tłoczy, wzbudza, podsłuchuje, psioczy, widzi, podąża itd.) NIE DYNAMIZUJE przekazu:

czas stanął w miejscu, i nic się nie dzieje mimo przegęszczenia czasowników. Jak u Pietera Breugela Ikar spada z nieba, oracz orze czarne pole, ludzie, zajęci sobą, nic nie widzą; ich podwójne źrenice (!!) pomijają wszelką gołym okiem widoczną prawdę objawioną.

Dwuwymiar świata przedstawionego, brak pogłębienia perspektywy, wielość nic nieznaczących drobiażdżków i szczególików - i unieruchomiony powrót do prawdy (patrz tytuł tekstu) zastyga w tym szarym /skoro tęcza barw daje światło białe/ płótnie na wieki

Jakie to szczególiki i drobiażdżki?

Tylko w samej 1. strofie to - policzmy: słońce, ziemia, rubin, w rozmowie pątnik, kwiaty, drzewa, ptaszek, Dobra Nowina, promienie, kwiecie, owoc - 11 detali!

Prawda w tym oceanie wszystkiego - taka namacalna, że ślepy by ją dostrzegł! - kompletnie Z N I K A.