To że pielgrzymowałem

To że pielgrzymowałem jest wielkim boskim darem

Choć jest zamknięty w cichym kręgu własnych doznań

Poszukując prawdomówności z miłości żarem

Chcąc oddać postawę pątnika wedle doznań

Patrzyłem na świat przez witraż Matki Miłosiernej

Z aparatem w dłoni w sztuce cnego obrazu

Strumień ludzkiej wiary w kręgu transcendencji wiernej

Niosły dzwony. Piękno świątynnego wyrazu

Wszystkie wieże zaglądały w niebiosa krzyżami

Jak przy ołtarzu kapłani we wdzięcznej żertwie

I dobre anioły ze wzniesionymi skrzydłami

Jakby z dłonią uniesioną w błogosławieństwie

Wiemy że łaska ubogaca dzieła uświęca

Wznosi nad konstelacje w miłosiernej toni

Na każdą dolę wystarcza kark złego ukręca

„ Jezu ufam Tobie” w przejaw ofiarnej  dłoni

Przy obrazie trwa śpiew, nadając sens naszym czynom

Widziałem jak światło przeganiało pomruki

I wyrastały kwiaty dając radość synom

Niosąc je do Matki wedle pątniczej sztuki