Jesiennie-zimowo

W dolinie rzeczki Sokołówki,

lesisty się ściele park Mickiewicza.

Rozglądasz się za sową płomykówką

tu i tam, a wrażeń nie zliczysz...

Wiewiórka umyka, jakby przed chłodem.

Na wielkiej brzozie grubej,

czasem wrona zakracze wniebogłosy,

i pną się ku niebu, coraz wyżej huby,

nie do policzenia,

niczym stopnie wtajemniczenia.

Wierzb gałęzie na wietrze powiewają,

jak rozpuszczone włosy...

Liście po chodnikach fruwają,

Jakby uciekały od wiatru...

Bieleją kolumny

amfiteatru...

A wszystko, wkoło jakby

w biegu, niczym dzieci, już bardzo

stęsknione choćby za

jedną

górką

śniegu.

27 luty 2018