Piszesz czerwonym długopisem

i bohomazem krzyczysz

a pierwszy powiew wiatru

traktujesz zbyt poważnie.

Mnie uwięzionej w poezji

oprawiasz w oczy swoje,

jak prawdę śpiącą

na poduszkach z chmur.

Bladoniebieskie niebo

otwiera tajemnice

niejednych serc

wśród płaczących aniołów.