porównywanie do kwiatu jest banalne  

ale czasami nie da się inaczej, przecież  

widzę w tobie lawsonię bezbronną  

dziewczynę o oczach słodowych,   

w które nie można patrzeć zbyt długo  

(kończy się odurzeniem, co nigdy nie przechodzi)  

mój dom to kosmos. rzuciliśmy się w niego  

mając za nic grawitację. spadamy wzwyż  

(szlaczek, serpentyna między skupiskami planet  

każda - pokryta żużlem, pełna utajonego życia  

ludzi udających domy z zamurowanymi oknami)  

kiedyś była tu Wiara, nie najwłaściwsza  

rodzimowierstwo satanistyczne, powykręcane  

kły, ostrza wideł; brzydkie grymasy  

pozostaje Nadzieja, na jak najdłuższy lot  

bezkolizyjny  

i M...ść (litery w środku wyrazu zajęły się ogniem  

spłonęły od wewnętrznego gorąca  

ale myli się ten, kto uważa że chciałem   

powiedzieć Małość, lub inną bzdurę )  

zderzenie się z jakimkolwiek innym ciałem niebieskim  

(żarzą się, bezmózginie, których głupota  

jest wielkości UY Scuti)  

będzie niezwykle bolesne  

zwiędniemy w jednej chwili