Miękko i cicho

Jak bure koty

Potrafimy przechodzić

Z ramion w ramiona

Z objęć gorących

W ogień

Nowego pożądania

Łatwo i bez obaw

Potrafimy upuścić

Słońce z dłoni

By sięgnąć po kamień

Zdrady uczernionej nocą

Jak łatwo

Potrafimy odchodzić

Po upadku słońca

Z duszą poranioną

Skłóceni z losem

Obrażeni na siebie

Zabierając swoją miłość

Jak szmacianą lalkę

Tyle że z porcelany