Wiersz! Podoba sie jak diabli!
Lubie takie, a dwa ostatnie wersy - perełeczka!

...to się czyta !

Tamaryszki - to dalecy nasi goście, którzy do nas przyczłapali /na ośle i na mule/ (patrz nagłówek) z południa Francji i Hiszpanii. W zachodniej Polsce, gdzie klimat jest najłagodniejszy, ten wysoki krzew, bajecznie kwitnący różową chmurą maluteńkich jak główka szpilki kwiateczków, sam nigdy się nie rozsiewa.

Przedwojenni Niemcy sadzili swoje tamaryszki w każdej gminie, i w Szczecinie, i w Gryfinie - i przetrwały one wszystkie alianckie naloty dywanowe.

Takie to dzielne z nich człapki

W pięknym tym wierszu egzotyczny tamaryszek uosabia tajemnicę kobiety, która leci przez ręce = wymyka się z rąk, jest nieuchwytna, stając się w końcu bardziej mirażem, iluzją,

po które... może nie warto już ponownie sięgać, a tym bardziej ruszać w tak daleką w nieznane drogę

Nie ma takiego fizycznego, namacalnego czegoś - i takiego kogoś - co by w końcu nie odeszło i nie przeminęło z wiatrem...

Poza miłością, dobrem, prawdą, prawem i sprawiedliwością - itp., itp., itp. - bo te jako uniwersalny, dostępny wszystkim żywym i umarłym wytwór naszego umysłu zawsze są pozbawione są cielesności. To, co nigdy nie umiera - to świat wolnego, nieśmiertelnego ducha.